Dit seizoen rijd ik, naast het hele seizoen in de Lamborghini Super Trofeo, ook enkele gastraces in de Mazda MX-5 Cup. De eerste van dit seizoen zou eigenlijk de Spa Euroraces zijn, maar die vielen helaas letterlijk in het water. Dus was de Zolder Supercar Madness mijn eerste keer achter het stuur van de MX-5, de klasse waarin ik vorig jaar kampioen werd.
Het gevoel in de auto was meteen goed, het voelde weer heel vertrouwd. Tijdens de kwalificatie reed ik de snelste tijd, maar in de slotfase verbeterde Pim van Riet mijn tijd nog. Gelukkig was er nog voldoende tijd om nog een keer de baan op te gaan en het lukte met toch om de poleposition te pakken.
Door de reversed grid in race 1 moest ik als tiende starten. Best spannend, want zo moet je natuurlijk flink knokken om naar voren te komen. Dat lukte prima, want na enkele ronden lag ik al tweede achter Marcel Dekker. Ik ging in de aanval en toen hij in een bocht een beetje scheef ging wilde ik hem passeren. Helaas stuurde hij onverwachts terug en toen raakte ik hem lichtjes, waarna hij spinde en terugviel. Ik had zelf het idee dat het niet mijn schuld was, maar de wedstrijdleiding dacht daar anders over en ik kreeg een straf van in totaal vier posities terug in de uitslag. Ik kwam uiteindelijk als derde over de finish, maar werd dus als zevende geklasseerd.
In de tweede race mocht ik vanaf poleposition starten en dat was natuurlijk een veel betere uitgangspositie. Ik was direct goed weg, alleen Marcel Dekker kon me even volgen. Maar al snel kon ik een gaatje slaan en die bouwde ik ronde na ronde verder uit. Ik besloot niet meer te pushen, wilde constante rondetijden rijden en concentreerde me erop geen foutjes te maken. Dat pakte goed uit en zo won ik de tweede race met een voorsprong van vijf seconden.
Ik ben blij dat ik heb kunnen laten zien dat ik nog steeds erg snel ben in de Mazda MX-5 en dat ik niet voor niets kampioen ben geworden in 2020.
Groeten, Milan